در ستایش انتخاب سرنوشت‌ساز برانکو

 تصمیم نهایی درباره رضاییان و علیپور، به سرمربی کروات واگذار شده بود و او به خوبی می‌دانست که با هر تصمیمی، آینده باشگاه را تحت‌تاثیر قرار خواهد داد. اگر قرار بود از بین این دو نفر فقط یکی بخشیده شود، هوادارها ترجیح می‌دادند نام بازیکن بخشیده‌شده، رامین رضاییان باشد. جو عمومی پرسپولیسی‌ها، ستاره شماره 27را طلب می‌کرد و نسبت به علیپور، بی‌تفاوت به نظر می‌رسید. رامین در فرم فوق‌العاده‌ای قرار داشت و یکی از آماده‌ترین ستاره‌های تیم پروفسور به شمار می‌رفت اما علیپور در گلزنی ناموفق نشان داده بود و به نظر می‌رسید چیز بیشتری برای عرضه کردن به باشگاه ندارد. انتخاب برانکو، آن چیزی نبود که طرفدارها دوست داشته باشند. علیپور به محض بازگشت تیم به تهران، چراغ سبز حضور در تمرین را به دست آورد و در جلسه تمرینی پرسپولیس آفتابی شد اما رامین دیگر برای سرخپوشان به میدان نرفت و خیلی زود از این مجموعه جدا شد. آن روزها، درصد زیادی از پرسپولیسی‌ها، برانکو را به انجام یک اشتباه جبران‌نشدنی متهم می‌کردند اما همه آنها، حالا با درخشش همان بازیکنی که «انتخاب ایوانکوویچ» بود، در جایگاه برنده داربی قرار گرفته‌اند. تجربه برانکو در همه سال‌های مربیگری، اجازه نمی‌دهد او تسلیم موج‌های زودگذر طرفداری شود. گذر زمان، ثابت کرده که انتخاب او از بین رامین و علیپور، کاملا به سود پرسپولیس بوده است. مهاجم شماره 70، اواخر فصل گذشته بهترین بازیکن تیمش شد و با چند گل حساس به کمک پرسپولیس آمد و این روند را در آغاز فصل جدید نیز ادامه داد. ایوانکوویچ اما هنوز هم با موج‌هایی شبیه به آنچه بعد از اردوی امارات رخ داد، روبه‌رو می‌شود و هنوز توجه چندانی به واکنش‌های لحظه‌ای و هیجانی نشان نمی‌دهد. تفاوت بزرگ او با «هوادارها» را باید در همین نکته جست‌وجو کرد. برانکو کارگردان این نمایش به شمار می‌رود و دیگران، تماشاچی‌اش هستند. وقتی همه لبخند می‌زنند، او باید به جزئیات دقت کند و وقتی همه درباره جزئیات نظر می‌دهند، او باید لبخند بزند. قهرمان امروزِ داربی، پسرکی است که تصور می‌شد در سایه سنگین منشا و طارمی، فرصتی برای دیده‌شدن به دست نمی‌آورد و به فراموشی سپرده می‌شود. علیپور در شروع فصل جای منشای مصدوم را گرفت و مدتی بعد، جانشین طارمیِ محروم شد اما حالا دیگر به نظر می‌رسد تنها رقابتی که در خط حمله پرسپولیس شکل می‌گیرد، رقابت مهدی و گادوین برای قرارگرفتن در کنار علیپور در خط حمله خواهد بود. علیپور، یک فوتبالیست خودساخته است. رنج‌کشیده، سختکوش، سریع و جاه‌طلب. بازیکنی که هیاهوپرست نیست و برای ثابت کردن استعدادش از تیترهای درشت آویزان نمی‌شود. بازیکنی که با یک فرار، می‌تواند سرنوشت هر مسابقه‌ای را به سود تیمش تغییر دهد. بازیکنی که چهره‌اش شبیه سوپراستارها نیست اما در ساق‌هایش، یک سوپراستار زندگی می‌کند. بازیکنی که سرمربی تیم به خاطرش، با شعارها و هشتگ‌های زیادی جنگیده و پاداش اعتمادش را از او گرفته است. برانکو، روزی برنده داربی شد که بین رامین و علیپور، دومی را انتخاب کرد. دومی را که اهل سروصدا نبود. از شاخ‌های اینستاگرام نبود. اما بلد بود بجنگد و این همه چیزی بود که پرسپولیس به آن نیاز داشت.