نکونام، ربیعی را کیش و مات کرد/ جستجوی خوشبختی در تاریکی!

 هفته هشتم را باید یکی از سخت ترین هفته های این فصل از رقابت های لیگ دسته اول این فصل دانست، جایی که تیم های بادران و خونه به خونه، اکسین البرز و مس کرمان، ملوان و نفت مسجدسلیمان با یکدیگر بازی داشتند، تیم هایی که همگی ادعای صعود به لیگ برتر داشته و ازمدعیان این فصل محسوب می شوند.

اما دیدار بادران تهران و خونه به خونه که در ورشگاه کارگران تهارن برگزار گردید، حکایت دیگری داشت، در یک سوی میدان شاگردان جوادنکونام قرار داشتند و در سوی دیگر زمین، شاگردان محمدربیعی حضور داشتند، تیمی که تا اینجای بازی ها بدون شکست بوده و از 8 بازی برگزار شده دارای 4 پیروزی و 4 تساوی می باشد که می تواند میانگین 2 امتیاز در هر بازی باشد و بر روی کاغذ یک نتیجه خوب محسوب شود.

اما تیم خونه به خونه نیز در پایان هفته هشتم توانسته است 12 امتیاز حاصل از 3 پیروزی، 3تساوی و 2 شکست کسب نماید و اگرچه این امتیازات نمی تواند نتایج ایده آلی برای نکونام و شاگردانش باشد، اما وقتی نگاهی به حضور سرمربی این تیم بر روی نیمکت خونه به خونه می اندازیم و او را مقایسه با نیمکت بادران که از فصل قبل هم چنان سکان هدایت این تیم را بر عهده داشته است، متوجه می شویم که نکونام تا اینجای بازی ها موفق عمل کرده و روند رو به رشد خود را هم حفظ کرده است.

در تحلیل قبلی و علی رغم نتایج خوب بادران در هفته های گذشته، به روند رو به نزول این تیم اشاره نمودیم که امتیازات دریافت شده  بدلیل انجام بازی های نسبتا راحت بوده و هنوز دیدار با تیم های مدعی و سخت خود را انجام نداده است.

شاگردان ربیعی در 4  بازی مقابل فجرشیراز، ایرانجوان بوشهر، راه آهن تهران و آلومینیوم اراک پیروز میدان بوده اند، تیم هایی که همگی به غیر از فجر در انتهای جدول جا خوش کرده اند و این به این معنا می باشد که نمی توان آن را نتیجه ای ایده آل برای تیمی دانست که ادعای صعود به لیگ برتر دارد.

روی دیگر سکه این است که بادران در چهار بازی دیگر خود در برابر تیم های شهرداری تبریز، خونه به خونه بابل، گل گهر سیرجان و ملوان به تساوی رسیده است، اگرچه می توان تساویهای خارج از خانه را  یک نتیجه خوب محسوب نمود( دیدار با خونه به خونه در تهران بوده است)، اما این تساوی ها در حالی اتفاق افتاده است که رقیبان بدلیل مشکلات عدیده ای که با آن روبرو بوده اند، هنوز شکل تیمی خود را بخوبی پیدا نکرده اند و رفته رفته به آمادگی مطلوب نزدیک می شوند و عدم آمادگی آنها این اتفاق را رقم زده است.

البته اگر از حق نگذریم بادران می توانست پیروز میدان در برابر خونه به خونه در دیدار خانگی باشد، اما قصه از همین جا شروع می شود که وقتی در بازی هایی که می توانی برنده میدان باید باشی و این اتفاق نمی افتد، یعنی یک جای کار می لنگد و ممکن است بلای فصل گذشته دوباره بر سر این تیم نازل شود.

ربیعی چه بخواهد قبول کند چه نخواهد این موضوع را بپذیرد، این یک واقعیت است که بازی های سخت این تیم و هفته های پرفشار هنوز باقی مانده است و با علم به این موضوع که تیم ها هر چقدر رو به جلو بروند با شناخت بیشتری به میدان آمده و همین می تواند کار را برای شاگردان ربیعی سخت تر و سخت تر نماید.

نکونام در این بازی با ارائه یک بازی بسته به خواسته خود رسید آنهم در خانه حریف و دو امتیاز حساس را از ربیعی و شاگردانش کم  نمود تا نهایت امتیازی که از این میدان نصیب میزبان می شود، یک امتیاز باشد.

این که بادران با توجه به شرایط جدولی الان با 16 امتیاز از 8 بازی در رده دوم جدول و بعد از نفت مسجدسلیمان که 17 امتیاز از همین تعداد بازی دارد، قرار گرفته است، دلیلی بر موفقیت و شرایط ایده آل این تیم نمی تواند باشد، بلکه در یک تورنمنت که به صورت دوره ای بوده و 34 بازی انجام می گیرد، روزهای پرفراز و نشیب فراوانی پیش رو خواهد بود و نمی توان با یک مویز گرم و با یک غوره سرد شد.

بادران و ربیعی اگر چه تیمی قابل احترام بوده و یک مدعی در این فصل خواهند بود و تا این جای بازی ها هم توانسته اند میانگین دریافت 2 امتیاز از هر بازی را کسب نمایند که در نوع خود قابل تقدیر می باشد، اما ناگفته پیداست که این تیم روزهای سختی در پیش رو دارد که گذر از آن نیاز به یک برنامه ریزی بلند مدت، اصولی و قابل اجرا دارد.

جان کلام این که روند بادران بعد از هفته چهارم قابل دفاع نمی باشد. چرا که از 4 بازی اول این تیم 10 امتیاز کسب نموده و از 4 بازی بعدی تنها 6 امتیاز کسب کرده است و همان طور که پیش از این به آن اشاره نمودیم، روند نزولی هم چنان ادامه دارد و این برای ربیعی و شاگردانش که ادعای صعود دارند، نمی تواند روند مطلوبی باشد.