زمانی که مرحله یکچهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا قرعه کشی شد. همان زمانی که الدوحیل به پست پرسپولیس خورد. کمتر کسی انتظار صعود قرمزپوشان محروم پایتخت را به نیمه نهایی آسیا داشت!
پرسپولیس هم با کمبود نفرات مواجه بود و هم صعود به نیمه نهایی با عبور از الدوحیلی که رکورد نباختن در آسیا را داشت به یک رویای دست نیافتنی تبدیل شده بود!
اما بازی رفت برخلاف تصور همگان با نتیجه قابل قبولی به پایان رسید. (باخت 1-0).
درواقع پرسپولیس در دوحه تحقیر نشد، تضعیف نشد. تجدید نشد!
همین یک امتیاز محسوب میشد.
حالا همه باور داشتند که می شود این تیم پر مهره قطری را در آزادی برد و صعود کرد زیرا همه چیز برای صعود در دور برگشت مهیا بود. باخت با اختلاف دو گل، حضور هواداران و تلاش برای رفتن دو بار پیاپی به نیمه نهایی!
با اینکه پرسپولیس گل اول را هم دریافت کرد و زدن سه گل کمی غیر ممکن بود اما روح باور پذیری در تیم برانکو همچون بازی های گذشته وجود داشت.
آن چیزی که تیم برانکو را سه سال متوالی با صلابت نشان می دهد این است که پرسپولیسی ها فعل خواستن را به معنای واقعی صرف می کنند.
حالا برانکو و تیم نصف و نیمه اش به جمع ۴ تیم برتر آسیا رفته اند و برای رسیدن به فینال آسیا تنها یک قدم فاصله دارند.
آیا این تیم باز هم می تواند غیر ممکن را ممکن کند و برای اولین بار به رویای رسیدن به فینال آسیا دست یابد؟!