به گزارش فرتاک ورزشی
در ابتدای فصل که امیر فلاحی هر تیمی را با هر مبلغ قراردادی نپذیرفت و بدون تیم ماند، خیلیها از او به عنوان آلترناتیو دیگر مربیان نام بردند. عملکرد فلاحی طی سالهای اخیر به گونهای بود که هرگونه لغزش از سوی دیگر مربیان میتوانست به قیمت برکناری آنها و جایگزینی فلاحی تمام شود. او در گذشته نشان داده بود وقتی از ابتدای فصل هدایت هر تیمی را برعهده گرفت یا قهرمانی تحویل داد یا نایب قهرمانی که نمونه دو فصل پیش در جوانان پیکان بود.
بازیکن سابق تیم های فجرسپاسی و پیکان اما این فصل فاز دیگری از تواناییهای خود را به رخ مربیان کشید. او که از قهرمانی در رده های مختلف اشباع شده بود، با پذیرفتن هدایت چند تیم مختلف در بدترین شرایط، آنها را در لیگ حفظ کرده و نشان داد میتواند تیمهای مرده را زنده کند.
بازیکن سابق تیم ملی اميد که تقریبا تا اواسط نیم فصل اول بدون تیم بود در یک فصل بسیار جذاب موفق به حفظ سهمیه چهار تیم مختلف و جهش چند پلهای یکی از تیمهای خود شد که در نوع خود بسیار بینظیر است.
حفظ تیم نوجوانان دسته اول توانا وحفظ تیم جوانان عقاب آريا در دسته اول (مدیر فنی) حفظ تیم جوانان پارسیان در لیگ برتر تهران و بقای تیم امید کوهسار در لیگ برتر تهران.
به این ترتیب شاید باید اعتراف کرد انتخاب او در پایان فصل قبل مسابقات، به عنوان بهترین مربی رده امید از سوی کانون مربیان تهران به حق و به جا بوده است.
حال در چنین شرایطی این سوال بوجود میآید که وقتی فوتبال ایران مربیانی با چنین تواناییهایی را دارد که عاشقانه برای فوتبال زحمت می کشند و به نتیجه هم می گیرند، چرا باید تیمهای پایه در رده ملی با مشکلات فنی رو به رو بوده و یا در حسرت سهمیه المپیک بخورد؟! مربیانی که سابقه ملی و باشگاهی دارند ولی متاسفانه جايگاهی در رده های ملی پايه ندارند! حال چه کسانی باید این مربیان را دريابند و از آنها استفاده کنند، سوالی است که باید فدراسیون فوتبال پاسخ دهد.