فرق حیاتی طاهری با افتخاری

جدایی کاوه رضایی از استقلال شوک بزرگی به این باشگاه وارد کرد؛ آنقدر جدی که آبی‌ها سعی کردند برای جبران آن با شرایط خاص باشگاه گسترش‌فولاد کنار بیایند و در ازای پرداخت مبلغی قابل توجه، رضایتنامه داریوش شجاعیان را بگیرند. کاملا از رفتار استقلالی‌ها پس از جدایی کاوه رضایی مشخص است که آنها از این بابت حسابی عافلگیر شده‌اند؛ اما واقعا چرا باید جدایی بازیکنی که قرارداد نداشت، یک سورپرایز به حساب بیاید؟ در این زمینه به نظر می‌رسد قصور جدی از خود مدیران باشگاه سر زده؛ آنها که در طول فصل فرصت تمدید قرارداد با بازیکنان آزاد را از دست دادند و در پایان فصل هم ابتدا به سمت جذب بازیکنان جدید رفتند. به این ترتیب واضح بود که برخی ستاره‌های جدایی‌طلب فرصت بررسی پیشنهادهای‌شان را داشته باشند. غیر از کاوه رضایی، همین شرایط برای مدافع جوانی مثل مجید حسینی هم وجود دارد و حالا آبی‌ها نمی‌دانند که او ماندنی است یا نه؟ تازه امید نورافکن هم که به راحتی می‌توانست در مقطع پایانی فصل پای میز مذاکره کشانده شود، به حال خودش رها شد و دوستان همه چیز را به آخر فصل و آزاد شدن او موکول کردند. این وسط نورافکن هم می‌توانست جدا شود، اما به هر حال آبی‌ها او را راضی به تمدید قرارداد کردند؛ حالا یا با مبلغ بالا و یا با شانس و اقبال!

این اتفاقات در استقلال در حالی رخ می‌دهد که در اردوگاه حریف فضای کاملا متفاوتی وجود داشت. مدیران پرسپولیس هم اواخر لیگ پانزدهم و هم اواخر لیگ شانزدهم اقدام به تمدید قرارداد اکثر بازیکنان‌شان کردند. شاید اگر آنها مثلا قرارداد بیرانوند را تمدید نمی‌کردند، این بازیکن پس از اختلاف با هواداران باشگاه راحت‌تر می‌توانست جدا شود. این موضوع تقریبا در مورد همه بازیکنان پرسپولیس صدق می‌کند، البته غیر از سروش رفیعی که از اول به فکر رفتن بود و البته کمال کامیابی‌نیا که همیشه ترجیح می‌دهد قراردادش را در پایان فصل تمدید کند. طبعا با همین سیاست هم بود که احمد نوراللهی با قراردادی طولانی‌مدت از پرسپولیس جدا شد و حالا در آستانه بازگشت به این تیم قرار گرفته است.