پرونده های ایرانی در فیفا همیشه شکست می خورند!

 در فیلم «من، دانیل بلیک» ساخته کن لوچ، پیرمردی که شخصیت اول فیلم است برای پیدا کردن کار مجبور است به اداره کاریابی برود و اداره کاریابی هم او را مجبور می‌کند در دوره رزومه‌نویسی شرکت کند و کار با کامپیوتر را یاد بگیرد تا بتواند با ارسال ایمیل رزومه‌اش درخواست شغل کند. موضوعی که با روحیه پیرمرد داستان سازگار نیست و نهایتاً هم در آن اداره به سرانجامی نمی‌رسد. البته که این فیلم مثل اغلب کارهای کن لوچ در نقد نظام سرمایه‌‎داری است ولی اگر یک تمثیل کوچک از این فیلم مرا به یاد فوتبال کشورمان بیندازد، همانجایی است که پیرمرد داستان در کلاس رزومه نویسی نشسته بود و نهایتاً به جای تنظیم رزومه روی یک فایل کامپیوتری چند کلمه‌ای روی کاغذ نوشت. وضعیت قراردادنویسی در فوتبال ایران هم گویا از چنین شرایطی تبعیت می‌کند.

مدیر برنامه‌های علیرضا جهانبخش چندی پیش گفته که در ایران قراردادها اغلب غیرقانونی هستند و دستنویس نوشته می‌شوند. شنیدن این خبر در کنار خیل عظیم پرونده‌های مالی باشگاه‌های ایرانی چندان چیز عجیبی نیست. مشکل اصلی در این است که باشگاه‌ها در ایران ساختار مناسبی ندارند و فدراسیون فوتبال هم تلاشی برای ریشه‌کن کردن این مشکل با اجبار به ساخت یک ساختار مناسب در باشگاه‌ها ندارد.

اغلب باشگاه‌ها از مشاوران حقوقی استفاده می‌کنند که یا چندان سری از فوتبال و قوانینش در نمی‌آورند یا چهره‌های تکراری و جواب پس داده فوتبال ایران هستند. البته این مسأله غیر از این است که در بسیاری از موارد قرارداد را خود مدیرعامل در خلال مذاکراتش نهایی می‌کند و در این میان چندان هم گوشش به مشاوره‌ها بدهکار نیست.

مشکل بعدی که اغلب به دعاوی حقوقی در فیفا می‌انجامد، عدم آشنایی به زبان انگلیسی در میان مدیران فوتبال ایران است. موضوعی که در نهایت منجر به باختن مبالغ هنگفتی دلار در دعاوی فوتبالی می‌شود. آگاهی نداشتن باشگاه‌های ایرانی از قوانین بین‌المللی جنبه‌های دیگری هم دارد که انسان را به تأمل بیشتری وامی‌دارد. در باشگاه‌های ایرانی کمتر کسی به زبان بین‌المللی مسلط است.

یک مسأله دیگر رویه‌های غیرشفاف در فوتبال ایرانی است. اغلب آنچه باشگاه تعهد می‌کند به بازیکنان یا مربیانش بدهد، چیزی بیشتر از آنچه که در قرارداد رسمی نوشته می‌شود، هست. قراردادهای زیرمیزی، توافق‌های پنهان و موارد متعدد دیگری از این دست، موضوعاتی است که در فوتبال ایران بسیار رایج است و از آنجایی نظارت درستی روی عملکرد باشگاه‌ها و همچنین چرخه مالی فوتبال ایران وجود ندارد، موجب شده تا گردش مالی این قراردهای غیرقانونی و غیرمعتبر بسیار زیاد باشد. فوتبال ایران بهشت کج‌روی‌ها و کج‌روهاست.